Błąd

Mówiłam już, że nienawidzę życia z nim? Już tego nie cofnę. Naważyłam sobie piwa to teraz muszę je wypić. Będę z nim żyć do końca życia a mam nadzieję że szybko umrę.

 Mam nadzieję, że już zaraz, za parę minut, za parę godzin... 

On jest błędem w moim życiu, którego nie da się cofnąć, nie da się zmienić.

Im dłużej z nim żyje tym bardziej chce umrzeć. Jestem nikim, jestem zerem, jestem żałosnym tworem życia. 

Śmieć

Jeżeli myślicie, że ktokolwiek was kiedykolwiek pokocha to jesteście w błędzie. Czysta miłość nie istnieje, zawsze jest toksyczna. Niestety dla niektórych jesteście tylko śmieciami.

3 tygodnie do ślubu a ja czuję, że dla nikogo się nie nadaje. Jestem zbyt chora żeby to wszystko ogarnąć, zbyt zajęta żeby pomyśleć o leczeniu i zbyt biedna żeby iść na leczenie. Mam nadzieję, że niedługo to wszystko się skończy. Zapowiadałam już wiele razy, że odejdę. Na zawsze. Nikt mi nie wierzy. Mam nadzieję, że uwierzą po mojej śmierci. Chociaż wtedy też będę jednym wielkim problemem. 

Nie potrafię się odnaleźć. Nie potrafię się powstrzymać przed okaleczaniem siebie. Nie tylko fizycznym ale i psychicznym. Powtarzam sobie w głowie "komplementy", które usłyszałam od najbliższych. Łatwiej jest odejść na zawsze niż żyć z rozdartym sercem i złamaną duszą. 

nic dla nikogo nie znaczę

On nic nie rozumie

Zawsze ja mam problem

wszystko wymyślam 

tylko krzyk i płacz 

znowu to zrobiłam 

cztery głębokie rany 

jak zwykle na lewym ramieniu 

tak wysoko żeby rękaw zakrywał

żeby nikt nie widział 

dla mnie już nie ma pomocy

bo jestem nikim 

nic nie znaczę 

nikt mnie nigdy nie pokocha 

nikt nigdy nie będzie mnie szanował 

wszystko to moja wina 

Czekam tylko na koniec

Nigdy nie będę idealna. Staram się ale nigdy mi wychodzi. Przesadzam. Potrzebuję terapii. Wmawiam to sobie

Chcę być ofiarą. Znowu to zrobiłam, chociaż tak wiele czasu minęło od ostatniego razu. Zawiodłam samą siebie. Zawiodłam wszystkich dookoła. Chcę żeby to się skończyło. Życie mi już nie jest potrzebne. Żałuję, że nie mogę oddać komuś mojego życia kto będzie chciał dalej żyć a ja umrę. Tego właśnie potrzebuje. 

Spaślak

Okaleczanie ciała już mi nic nie daje. Nie czuje, że odchodzą ode mnie złe emocje. Nic nie czuje. Może dlatego, że jestem tylko nic nie wartym spaślakiem.

Cały czas słyszałam od facetów, że gdybym schudła byłabym super. Nikt nie potrafi zaakceptować mnie taką jaką jestem nawet ja sama. Zawsze już będę obrzydliwą tłustą świnią. Tak na prawdę jestem nikim. 

Zapomnij

Od poprzednich postów minęły 4 lata. Wszystko dookoła się zmieniło, nawet ON zmienił się na nowego. Tylko czy ja się zmieniłam? Pewnie tak tylko, że na gorsze. Pewnie nigdy nie będzie lepiej. Nikt mnie nigdy nie zaakceptuje. Nie pomoże. Nie pokocha taką jaką jestem. Próbuję ukrywać swoją inność, swoją chorobę. Ostatnimi czasy mi się nie udaje. Ranie Go a on mnie. Kiedyś to się skończy? Szybciej ja się skończę. Następnym razem już tu nie wrócę. Nowy dom nie jest domem. Wyjdę i nie wrócę nigdy. Nikt i tak nie będzie płakał. Wszyscy zapomną. 

może jestem popierdolona

siedzę w łazience

zamknięta 

jest ciemno 

wcześniej były krzyki 

jestem popierdolona

zawsze przesadzam 

jak milczę to jestem najgorsza 

jak mówię to pierdole głupoty 

najlepiej żeby mnie tu nie było 

nie powinnam już dawno żyć